Isabelle, een leven geruïneerd door psoriasis
Het uiterlijk van de ziekte
Isabelle is 39 jaar oud. Op 16-jarige leeftijd zag ze haar eerste plaquette verschijnen psoriasis achter het hoofd, in de buurt van de nek van de nek. Maar ze kent de naam hiervan nog niet ziekte huid, haar dokter niet meer dan zij. In het begin maakt ze zich niet al te veel zorgen, ook al heeft ze een angstig karakter. Maar bij 18-19 jaar, gedurende de nacht, woekeren indrukwekkende plaques op zijn benen en kleiner op de rug. Ze maakt geen verbinding met die in haar hoofd.
In de jaren 80 de psoriasis is nog steeds een ziekte onbekend, dat velen besmettelijk denken. Isabelle vindt geen gesprekspartners die haar niet alleen correct kunnen behandelen, maar ook om haar uit te leggen hoe ze zo goed mogelijk met haar kan leven.
opsluiting
Bij de nadering van haar twintig jaar zag ze deze schande zeer slecht. "Ik sloot mezelf. Thuis hadden we er niet over gepraat, ik was erg complex, het verhinderde me om naar anderen te gaan, ik weigerde te slapen in het huis van een vriend, om in het zwembad te zwemmen. uit angst mijn lichaam te laten zien. '
de psoriasis wordt dan een soort schild voor de jonge vrouw. Om hem een slecht karakter te geven, wordt hij ervan beschuldigd klootzak te zijn. Wat bij haar past: mensen gaan weg en ze is niet verplicht haar uit te leggen ziekte. Wat zij niet kan doen. Tussen 20 en 30 jaar oud woont ze bijna kluizenaar.
Spreek gemakkelijker
Vandaag de dag, zelfs als haar dagelijks leven niet altijd voor de hand ligt, slaagt ze erin om erover te praten met haar collega's op kantoor. "Ik was bijna verrast om te zien dat ze hun houding niet veranderden toen ik ze vertelde, dus ik kon gewaardeerd worden met mijn ziekte van de huid. De verschillende behandelingen die ik heb gedaan hebben me veel geholpen. Ik ontmoette mensen zoals ik en kreeg een aantal antwoorden op mijn vragen. "
Haar leven als vrouw verspild
In gesprek met Isabelle begrijpen we heel snel dat zij psoriasis is een handicap. Haar privéleven is geruïneerd, ze is er nog steeds vrijgezel van. Ze heeft grote moeite om een relatie met een man te onderhouden. Het is eigenlijk haar dat ze op zijn hoede is. "Ik denk dat ik het liefst wegloop als ik voel dat een relatie tot rust kan komen. Ik ben bang voor mijn reactie wanneer een man mijn lichaam, mijn platen zal ontdekken. Vrees voor het managen van dit dagelijkse leven tussen een partner en terugkerende terugvallen. als ooit een jongen een reactie van afkeer op mij had, verbergde ik me achter mijn psoriasis en verbied mij om zo veel te leven dat ik me slecht over mezelf voel. "
Toch zag Isabelle haar al anderhalf jaar lang psoriasis verdwijnen. Ze kreeg weer het genoegen een korte jurk aan te trekken, haar knieën, haar armen te laten zien. Helaas is er erg snel weer ergernis ontstaan.
Met dank aan Michèle Corvest, directeur en oprichter van de Aplcp (vereniging voor de strijd tegen psoriasis) die 15.000 patiënten in heel Frankrijk bij elkaar brengt.
www.aplcp.org
