Milana: vergeet Tsjetsjenië niet
Wanneer je Milana ontmoet, heb je het gevoel dat je een oude ziel voor je hebt. Ondanks de finesse van zijn gelaatstrekken en de zoetheid van zijn ogen straalt de jonge vrouw een adembenemende kracht en volwassenheid uit. Als ze sinds de release van haar autobiografische boek Danser sur les ruines de interviews voortzet en haar land blijft vertellen, is het toch een echte emotie als ze het heeft over haar geliefde Tsjetsjenië, gebroken door onophoudelijke oorlogen.
"We kunnen altijd handelen"
Dankzij de vereniging Etudes sans frontières is Milana sinds 2003 in Frankrijk. Na haar studie aan Sciences-Po keerde ze in november terug naar Grozny. "Mijn verblijf was gewend om over mijn land te praten, de Franse studenten wisten een beetje over de hel waar we doorheen gaan, maar de meeste mensen weten het niet, ze hebben verschrikkelijke beelden van Beslan gezien, wanneer een commando Tsjetsjeense Haalde honderden volwassenen en kinderen op een school. Maar ze zagen niet hoezeer mijn mensen met afschuw vervuld waren door deze tragedie. We waren allemaal op straat om onze woede te uiten, onze afkeuring. De gruwel was in feite te beseffen dat sommigen van ons hadden gehandeld met dezelfde barbaarsheid die de Russische soldaten op ons gebruikten land. "
En als het Russo-Tsjetsjeense conflict de staatshoofden van de hele wereld onverschillig lijkt te laten, weigert Milana elk fatalisme.
"Veel mensen vertellen me dat ze niets kunnen doen, maar ja, we kunnen altijd iets doen!" Studies zonder grenzen werd geboren uit een vrijwilligersproject voor studenten dankzij de wil en moed van dit handvol volhardend , deze vereniging brengt tientallen jonge mensen naar Frankrijk waarvan het land zich bevindt oorlog. Dan is Frankrijk een aarde democratisch, we kunnen altijd druk uitoefenen op zijn leiders! Ze willen niet boos worden op Vladimir Poetin vanwege gas en olie, maar we moeten niet vergeten dat Rusland ook Frankrijk nodig heeft! "
"Het ergste zou vergeten zijn"
Als filtratiekampen en invallen aanhouden, is het 'echte' oorlog "Niet langer, meer officieel, maar volgens Milana is wat er nu gebeurt nog gevaarlijker." Vroeger waren mensen met elkaar in gesprek. Nu zijn ze bang. Angst voor de klachten, gegrond of niet. Een korte tijd geleden hebben Russische soldaten willekeurig gedood of gevangen gezet. Slachtoffers zijn nu meer gericht. Deze strijd is nog vreselijker omdat het meer verraderlijk is. "De jongeren Tsjetsjeense spreek in perfect Frans. Ze heeft haar boek geschreven in de taal van Molière. Ze vertelt ons dat haar moeder bang is sinds ze het verhaal van haar dochter kent. "Ze vertelt me dat het niet goed is, ik ben bang voor mijn familie, want in Tsjetsjenië zijn het de familieleden die vaak worden gestraft, maar ik weet dat getuigenis noodzakelijk is, en het ergste is dat we vergeten zijn."
Zijn project: anderen helpen Tsjetsjenen
Bij haar terugkeer naar Grozny is Milana van plan om voor een Europees cultureel centrum te zorgen. Een project dat wordt gefinancierd door Europese instellingen en niet door een NGO. "De jongeren daar hebben een raam open voor de wereld, met een videotheek, taal- en computercursussen, of zelfs een bibliotheek." Filosofen en intellectuelen uit heel Europa zouden komen Ik denk dat deze opening naar buiten heel belangrijk is voor de jeugd Tsjetsjeense. Ondanks de propaganda en corruptie in Tsjetsjenië, de vermoeidheid van de laatste twee oorlogen en bijna universele onverschilligheid, er blijft in mijn mensen een weigering van berusting over. Anders zouden we gek worden. Onze kracht ligt in onze solidariteit en ons vertrouwen in de toekomst. Het helpt ons om te leven. "Milana's blik glijdt plotseling weg en meteen voelt ze aarde van zijn wortels. Zijn gezicht wordt overschaduwd door een schaduw van verdriet, dan van hoop. Wij, we voelen ons dan een beetje Tsjetsjeense.
Dans op de ruïnes, door Milana Terloeva, Hachette Literatures, 18 euro
