Deze ouders die hun kinderen te veel duwen: "Je zult een kampioen worden, mijn zoon"
Een gezond lichaam met een gezonde geest: het startpunt van een ongecontroleerd wegglijden. Het begint allemaal met eenvoudige tennislessen. Geleidelijk aan neemt het kind smaak, vordert en komt er een idee: "En als het daarvoor was gedaan ?!". Daarna volgt een intensieve training, elk weekend competities, aanmoediging en dagelijkse preken van ouders, zorgen dat het kind niet aan zijn taak voldoet.
Deze ouders die hun dromen op hun kind projecteren
Christine kent deze zaak perfect: haar zoon, Julien, volgde dit pad vol valkuilen als een kind en tiener. Vandaag gescheiden, vertelt Christine ons dat haar ex-man de kinderjaren van zijn zoon "heeft gestolen": "Mijn ex-man was een professionele basketbalspeler voordat hij zich vanwege een gezondheidsprobleem had bekeerd om te financieren. deze frustratie dat hij niet het einde van de dingen had bereikt, niet in staat was om zijn carrière uit te voeren zoals hij wilde, dus projecteerde hij al zijn dromen van grootheid op onze zoon, Julien. "
Het is niet gemakkelijk voor een kind om een dergelijk gewicht te dragen ... Wat een spel moet zijn, een afleiding, omgezet in dagelijks werk: "Om twaalf uur was hij al vijftien uur tennis per week. hij was getalenteerd, maar ik wilde niet dat het interfereerde met school, vrienden en andere activiteiten. Mijn ex-man was nooit tevreden, hij bleef Julien constant pushen hij speelt meer en beter, hij concentreert zich, hij heeft de geest van competitie, hij fantaseert later professionele speler. Mijn zoon was pas twaalf jaar oud en hij was gestresst en permanent bezorgd. Hij wilde niemand teleurstellen en zag geen andere uitweg voor hem dan tennis. '
Noodsignalen
Het probleem in deze situatie is dat het kind niet altijd zijn nood durft uiten. Hij doet wat hem wordt gevraagd, zonder te klagen, zelfs als hij fysiek of psychisch uitgeput is. "Toen Julien veertien jaar oud was, toen hij verloor, zijn vader in een staat van verval was, voelde ik dat de woede zich begon te ontwikkelen in mijn zoon, dat de offers die hij maakte voor tennis steeds meer werden zwaar om te dragen, leidde hij een vrij geïsoleerd leven, sloot hij zichzelf op, had niet veel vrienden, geen tijd om geïnteresseerd te zijn in meisjes van zijn leeftijd.
Een kwestie van balans
Christine besloot te reageren, om haar man te winnen ten bate van haar kind. "Mijn paar was er slecht aan toe, we konden niet stoppen met ruzie maken over Julian, ik kon zien dat hij pijn had, maar mijn ex-man was nog steeds gefocust op tennis, ik besefte dat de dialoog was verbroken, dat er niets meer te doen was, ik vroeg om een scheiding en kreeg de voogdij over Julien, die op dat moment 16 was. Hij maakte de keuze om het tennis te stoppen en beetje bij beetje, Hij is nu een getrouwde man en een vader, en ik weet dat hij niet dezelfde fout zal maken als zijn vader. "Ironisch genoeg is hij nu een leraar in sport en het eerste dat hij zijn studenten leert is dat het sport moet een plezier blijven. "
Deze ouders die hun dromen op hun kind projecteren
Christine kent deze zaak perfect: haar zoon, Julien, volgde dit pad vol valkuilen als een kind en tiener. Vandaag gescheiden, vertelt Christine ons dat haar ex-man de kinderjaren van zijn zoon "heeft gestolen": "Mijn ex-man was een professionele basketbalspeler voordat hij zich vanwege een gezondheidsprobleem had bekeerd om te financieren. deze frustratie dat hij niet het einde van de dingen had bereikt, niet in staat was om zijn carrière uit te voeren zoals hij wilde, dus projecteerde hij al zijn dromen van grootheid op onze zoon, Julien. "
Het is niet gemakkelijk voor een kind om een dergelijk gewicht te dragen ... Wat een spel moet zijn, een afleiding, omgezet in dagelijks werk: "Om twaalf uur was hij al vijftien uur tennis per week. hij was getalenteerd, maar ik wilde niet dat het interfereerde met school, vrienden en andere activiteiten. Mijn ex-man was nooit tevreden, hij bleef Julien constant pushen hij speelt meer en beter, hij concentreert zich, hij heeft de geest van competitie, hij fantaseert later professionele speler. Mijn zoon was pas twaalf jaar oud en hij was gestresst en permanent bezorgd. Hij wilde niemand teleurstellen en zag geen andere uitweg voor hem dan tennis. '
Noodsignalen
Het probleem in deze situatie is dat het kind niet altijd zijn nood durft uiten. Hij doet wat hem wordt gevraagd, zonder te klagen, zelfs als hij fysiek of psychisch uitgeput is. "Toen Julien veertien jaar oud was, toen hij verloor, zijn vader in een staat van verval was, voelde ik dat de woede zich begon te ontwikkelen in mijn zoon, dat de offers die hij maakte voor tennis steeds meer werden zwaar om te dragen, leidde hij een vrij geïsoleerd leven, sloot hij zichzelf op, had niet veel vrienden, geen tijd om geïnteresseerd te zijn in meisjes van zijn leeftijd.
Een kwestie van balans
Christine besloot te reageren, om haar man te winnen ten bate van haar kind. "Mijn paar was er slecht aan toe, we konden niet stoppen met ruzie maken over Julian, ik kon zien dat hij pijn had, maar mijn ex-man was nog steeds gefocust op tennis, ik besefte dat de dialoog was verbroken, dat er niets meer te doen was, ik vroeg om een scheiding en kreeg de voogdij over Julien, die op dat moment 16 was. Hij maakte de keuze om het tennis te stoppen en beetje bij beetje, Hij is nu een getrouwde man en een vader, en ik weet dat hij niet dezelfde fout zal maken als zijn vader. "Ironisch genoeg is hij nu een leraar in sport en het eerste dat hij zijn studenten leert is dat het sport moet een plezier blijven. "
