"Vechten met de vijand"
Mijn partner en ik ontmoetten elkaar in een kazerne in de buurt van Lyon. Ik was een sergeant, Cindy, een eenvoudige soldaat. We hebben onze relatie verborgen, meer voor Cindy dan voor mij. In het leger is het een beetje vreemd en macho genoeg om eerlijk te zijn. Meisjes worden snel gecatalogiseerd. Per definitie is de overste gemeen en onrechtvaardig: soldaten houden niet van sergeanten die niet van corpora houden, enzovoort. Sommige soldaten hadden Cindy misschien willen laten betalen voor zijn toenadering "met de vijand". En dan is er het probleem van vriendjespolitiek: het is waar dat, als ik kon, gaf ik hem liever het vegen van de rechtbank dat de taak van de toiletten was!
'S Nachts zou ze me vergezellen in mijn cel buiten de kazerne. 'S Morgens vond ik haar in de aandacht voor me terwijl we een paar uur eerder afscheid namen met zoenen. Met verlof zouden we elkaar ontmoeten in onbekende steden om herkenning te voorkomen. Het was behoorlijk romantisch. Tegenwoordig zijn dit echt goede herinneringen. Ik verliet het leger om andere redenen en kort daarna vergezelde Cindy me in Marignane waar we nog steeds wonen. Onze voormalige militaire collega's ontdekten pas onze relatie tijdens een huwelijk van militaire vrienden. Ze waren opgeblazen.
Sergent José, 31 jaar, Bouches-du-Rhône
