Om zijn dochter mee te nemen om een beetje te ademen
Geconfronteerd met het gedrag van de zijne meisje die het voedsel afkeurt, besluit Valérie haar mee te nemen naar een specialist in gedragsstoornissen (TCA). Vanaf de eerste afspraak maakt de leraar de diagnose. Eindelijk heeft iemand zijn meisje geconfronteerd met zijn probleem. "Het maakte hem bang, maar ik denk dat ik het niet wilde toegeven, hoewel ik nooit echt geïnteresseerd was geweest in deze ziekte, ik had erover nagedacht. uitgesproken het woord anorexia, ik dacht naïef dat dingen beter zouden worden, dat mijn meisje zou snel genezen. Maar er is geen wondermiddel. "Het proces is rijp en Justine blijft zichzelf vernietigen, zozeer zelfs dat haar ouders denken dat ze in een psychiatrisch ziekenhuis zal worden geïnterneerd, tot nu toe gaat ze, de TOCS (Behavioral Disorders) van de tiener slechter. wil alles thuis regelen, de plaats innemen van zijn moeder, de koningin zijn. De artsen besluiten hem een maagbuis te vragen om hem te voeden. "We leefden vreselijke momenten van twijfel, ontmoediging. Ik dacht zelfs aan zelfmoord, ik was uitgeput. Mijn man was van plan het huis te verlaten, de zijne meisje duwde hem weg. Ons paar was erg geschrokken door dit, en onze andere twee meisjes ook. "
Verloren in het gezicht van dergelijke ziekte, Valerie gebruikt zeer harde woorden in het boek wanneer ze haar aanspreekt meisje "Het was bijna een feest toen je bij ons weg was, we waren eindelijk in leven." Het maakte het leven ondraaglijk. Het kon niet langer duren. "Omdat na de periode van anorexia, Justine is gevallen in het andere uiterste, de aanvallen van boulimie. Deze dwangvoeding was ook onhoudbaar voor haar familieleden.
