Als liefde e-mail is
In die tijd was ik verslaggever van een nieuwsradio en ik moet dringend iemand vinden die in staat is om de volgende dag om 6 uur 's ochtends in te grijpen met een verkiezingsvraag.
Ik raad aan om contact op te nemen met een zekere Alexandre Valera * van een stembureau.
Om 20.00 uur laat ik een wanhopige boodschap achter. Hij herinnert zich, en wanneer ik hem de planning vertel, antwoordt hij: "Morgen, 6 uur Wacht, ik moet mijn agenda raadplegen ... Ach, geen geluk, ik heb een vliegtuig!"
Ik ben niet voor de gek gehouden, ik maak een deal met hem: "Kom op, het is niet jouw tijd, ik begrijp je ... Ik beloof je morgen voor 6 uur te bellen om je wakker te maken, waar je ook bent ..."
"OK, maar ik waarschuw je, ik word niet wakker, als je niet wakker wordt, jammer voor jou!"
"Meer dan 200 e-mails zonder iets van elkaar te weten"
Ik vond hem al leuk, zijn toon, zijn stem. Ik hield van de groteske kant van zijn vliegtuigverhaal.
De volgende dag om 5.40 uur bel ik en luister ik naar de radio. Alles gaat goed, ik ga weer slapen. Als ik wakker word, geeft mijn mobiele telefoon weer: "Het was fijn om wakker te worden, ik wens je een fijne dag, Alexandre Valera"
Mijn mobiel kan sms ontvangen, maar niet verzenden. Dus ik bel zijn bedrijf en vraag zijn e-mailadres aan. Ik schrijf hem vanuit mijn kantoor:
- Graag gedaan. Wanneer ik een belofte kan doen, probeer ik het zoveel mogelijk vast te houden. Tot binnenkort. Marie Rhodes *.
- Tot binnenkort ? Het is een bedreiging of een belofte?
- Het is een bedreiging EN een belofte!
Gedurende de week wisselden we meer dan 200 e-mails uit zonder iets van elkaar te weten. We werden op valse sporen gestuurd van ouderdom, nationaliteit, smaak ... We hadden veel plezier, maar zonder te weten welke voet we moesten dansen. Eén zekerheid: we vonden veel leuk en we hadden dezelfde humor!
Tijdens het weekend bombardeerde hij me met sms, altijd op de toon van de grap, zonder frontale sleep. Zondag ontvang ik een telling: "Over twee uur zal het een week zijn dat we elkaar kennen", "Over 10 minuten zal het een week zijn ..." Het hele weekend antwoord ik van de laptops van vriendinnen, mensen in de bus ...
Ik heb niet langer laptops om te lenen, maar "naar morgen".
Antwoord: "steel een mobiele telefoon of koop er een, anders vermoord ik mezelf met een lepel!"
Ik slaag erin een vriend te overtuigen die hem van mij schreef: "pleeg geen zelfmoord, we dineren woensdagavond samen."
"Geef Marie op, deze vent is een sukkel voor kuikens ..."
Maandag is hier. De mails worden vurig vernieuwd en ik zet een grote druk in:
- Je moet tenminste waarmakenAmélie Poulain, van Zij en hem en Liefde op het eerste gezicht in Notting Hill !
- Je zult niet teleurgesteld zijn. Ik heb de glimlach van Ladislas de Oyos, de humor van Jacques Ballutin en het lichaam van Jean-Pierre Foucault.
Ik laat hem per koerier een mooie grote foto van mij dragen op 3-jarige leeftijd. De vouw komt aan in vol pension en het opent voor iedereen ...
- Dankjewel. Je maakte me op een pedofiel lijken!
Woensdag arriveert. De afspraak is om 21.00 uur vastgelegd, in "La Pérouse".
Ik kleedde flitsende met hoge hakken. In het restaurant vraag ik de dame die me vergezelt naar de kleine kamer die hij gereserveerd heeft: "Hoe is het?" Heeft hij een baard, een stoeprand en witte sokken? "" Niets van dit alles hij is erg goed! "
Als ik de kamer binnenkom, leunt hij tegen de openhaard, erg gebruind. Ik zie het alleen
 |
| Huwelijk van Mary en Alexander |
Dan zie ik mijn foto in het kader op de schoorsteenmantel, "hoe je je thuis voelt", zei hij tegen me ... "Hij bracht papier en voelde pennen" Als we niets te zeggen hebben, kunnen we altijd schrijven . "
We spraken tot 1 uur 's nachts en probeerden niet naar elkaar te kijken ...
Vanaf dit diner begonnen we geleidelijk te ontvouwen.
Een maand later hebben we elkaar nooit verlaten. Alex vertelde me dat hij nooit zou trouwen en geen kinderen zou krijgen. Begin mei kwamen we bij elkaar en 5 maanden later vroeg hij me om te trouwen.
* De namen van de mensen zijn veranderd
