Dompel jezelf onder in de kunst met Stephanie
Een speciaal bezoek
Nationale galerijen van het Grand Palais in Parijs. Het publiek heeft haast om te bewonderen werken van Klimt, Kokoschka of Schiele. Een jonge, tamelijk slanke, blonde vrouw benadert een groep: zij zal hun gids de tijd van het bezoek zijn. Met een energieke stem en met meerdere gebaren neemt ze snel de maat van de groep. Ze beschrijft de tentoonstelling niet, ze leeft het, wil het voor haar publiek levend maken. Het is als (bijna) in het theater. In het begin verrast door deze kleine, academische gids, drinkt zijn publiek snel zijn woorden en gehoorzaamt hij zijn bevelen ("er zijn te veel mensen, we zullen de tentoonstelling ondersteboven volgen, volg mij") zonder te klagen. Aan het einde van het bezoek ontdekken bezoekers de wens om meer te weten te komen over Klimt of de culturele opwinding van Wenen rond 1900. Doel bereikt voor Stéphanie Bernardin...
Een roeping geboren op het internaat
Toen ze op 18-jarige leeftijd lid werd van de Louvre School, Stéphanie Bernardin heeft nog nooit voet gezet in Parijs, laat staan in een museum. Deze Vosgienne herinnert zich het trauma van het toelatingsexamen in dit prestigieuze instituut: "Ik voelde me vreselijk boer, ik was gegroeid op een plek waar er niets was 30 kilometer rond." Zijn enige zekerheid in die tijd: ze is bijzonder comfortabel in het spreken, ze vertelt graag verhalen. "Ik haatte school, ik verveelde me tot mijn 18e. In de geostgeschiedenis deed ik alsof ik sliep, maar in feite had ik aan het einde van de les alles geleerd, en 's avonds, gedurende mijn vier jaar. Ik repeteerde voor mijn klasgenoten, vertelde hun verhalen. "Met een knipoog erkent ze dat het een zeer zelfzuchtige manier was om haar lessen te leren ...
De ontdekking van Art
Stephanie brengt hulde aan haar filosofieleraar op de middelbare school: "Hij was het die me redde. Op een dag schreef hij op een van mijn bulletins:" In het koninkrijk der blinden, is de koningin eenogig. "Met mijn zuster Rachel, ze hebben me ertoe aangezet om me voor te bereiden op het toelatingsexamen op de Louvre School. "Ze sloeg de annalen van de test, vol met algemene kennis, en slaagde voor de test. De school is gemaakt voor haar: "je zou niets over kunst mogen weten als je binnenkomt. Het doel van de les is om je in vier jaar vorm te geven, te beginnen met het paleolithicum, helemaal doorgaan 'In de twintigste eeuw moet je alles uit je hoofd leren.' Ze begrijpt niets van haar eerste klas: niet in staat om aantekeningen te maken, ze komt in tranen uit, depressief. Gelukkig, in haar promo ontmoet ze Anne, "een geweldige meid". Het duo gaat elke dag naar het Louvre en leert zijn lessen voor werken. "Ik dank dit systeem van training dat openstaat voor iedereen en dat me vandaag de indruk wekt dat ik sinds mijn kindertijd gebaad heb in de geschiedenis van de kunst."
De eerste maanden in Parijs
Toen ze in 1996 in de hoofdstad aankwam, was het de tijd van de magere koeien: "Het eerste jaar hebben we niets gegeten, we zijn niet naar de bioscoop geweest." Het moest ten koste van alles lukken, het deed niet niet de keuze, haar ouders bedanken die er altijd voor haar zijn geweest: 'Ze waren klaar om zichzelf op te offeren, het was in de eerste plaats mijn studie.' Stéphanie, die de Vogezen verlaat, wordt geconfronteerd met heel verschillende sociale achtergronden van haar eigen land. : "Ik had de indruk een persoon met een handicap te zijn, ik ontmoette mensen die thuis boeken hadden, die musea bezochten." Een andere vergadering telt dan voor haar, met een vriend die een tijd zijn vriend zal zijn: "Zijn familie had deze culturele achtergrond die ik miste, hij moedigde me aan, was erg trots op me, dankzij hem werk ik vandaag voor Clio."
* Clio, een bureau dat gespecialiseerd is in culturele reizen, brengt een spreker samen met een kleine groep reizigers om ongewone routes te ontdekken. Om een gids te zijn bij Clio, maakte Stephanie een moeilijke selectie. Gespecialiseerd in de Duitse cultuur na een stage van drie maanden in een museum in Dresden, begeleidt ze regelmatig groepen op een cruise van Berlijn naar Praag.
//www.clio.fr
Word een gids
Op de vraag wat de eerste is ? out wie heeft het laten trillen, Stéphanie Bernardin blijft verrassen met zijn reactie: "Mijn eerste emotie kwam van een geweldige leraar en zijn klas over neoklassiekers". Ze wordt verliefd op de? out van David, is ook gepassioneerd over de Renaissance, "de wereld die zich opent". Ter gelegenheid van het behalen van een mondeling examen, is deze zelfde leraar de eerste om hem te vertellen dat zij een persoonlijke benadering van de? out commentaar geven. Dan beslist een nieuwe vergadering over haar toekomstige baan: "Ik bezocht een tentoonstelling met een prachtige, mooie spreker, die zonder aantekeningen presenteerde en met veel passie sprak: het was degene die ik wilde worden."
Synergie met het publiek
Stéphanie is eerst en vooral gefascineerd door het publiek, de paar ogen die tegenover haar staan: "Ik wil dat ze begrijpen dat alles aan de muur kleuren en lijnen heeft, dat ze erin slagen Emoties vergaten al het andere. "In haar presentaties speelt ze veel op oprechtheid en ritme:" Ik duik in op? out wanneer mensen het niet verwachten, om ze te verrassen. "De spreker bereidt nooit tekst voor, vertrouwt niet op papier om zijn interventies te animeren:" Ik improviseer, ik voel graag de synergie met de bezoekers, het is alsof ze me golven sturen. "Een grote lach, en ze laat gaan:" Het is mijn autoritaire kant die opvalt: op een manier die ik vasthoud. "
Kunst, een andere wereld
In een museum, Stéphanie Bernardin voelt goed: "Tegenover de? out, de wereld kan instorten, met mij gaat het goed. "Zij die zichzelf omschrijft als een" gehandicapte persoon "(ze kan drie keer zijn Oranje-kaart kopen voor dezelfde maand) is als een vis in het water in het midden van de tafels, in staat om een te grote groep te beheren of te maken met een collega die te dicht bij haar staat: "In mijn werk ben ik opgezwollen, ik ben nergens bang voor. "Na een moeilijke start (" Toen ik 600 "per maand was, was ik rijk!"), Besloot Stephanie om zich te vestigen in een onafhankelijk bedrijf, dat ze nu twee jaar had getraind. een lezing over Caravaggio, Italiaanse schilder) en zichzelf ruïneert in boeken en andere tentoonstellingscatalogi: "Ik ben een reizende bibliotheek. Ik herinner me de dag dat ik de catalogus van de expo had gekocht die ik moest becommentariëren 65 ?, terwijl ik 60 werd betaald? "Ze heeft plezier." Mijn uitdaging nu is om een conferentie voor te bereiden en zo min mogelijk geld uit te geven. Maar ik kan nog steeds conferenties organiseren over het hele Ile de France, die maar anderhalf uur duren, maar me twee uur kost om te gaan ... Zoals het principe van de realiteit is dat niet nog steeds niet verankerd in het beheer van mijn agenda! "
