Ik idealiseer het niet meer, maar ik vind het niet minder leuk
"Ik ben 11 jaar met Martin getrouwd en we hebben drie kinderen, twee jaar geleden bedroog hij me met een van zijn ex-jongens, een incarnatie die een moeilijke tijd was, toen we moeite hadden om te communiceren. Martin had professionele problemen en ik denk achteraf dat ik niet wist hoe ik hem moest steunen, zoals hij verwachtte, hij vond een schuilplaats in de armen van deze vrouw.
Toen ik het leerde, haatte ik ze allebei. Ik heb veel gehuild, ik voelde me kapot. Ik besloot terug te gaan om ons gezin te redden, maar het hart was er niet, ik vertrouwde hem niet meer en verloor zijn prestige in mijn ogen. Bij elke onenigheid liet ik hem deze ontrouw betalen. Ondanks mijn beslissing om bij hem te blijven, was ik verdrietig, ik had zoveel tegen hem.
Toen liep het water onder de bruggen door. Martin probeerde me zijn tederheid en liefde te tonen zoals hij nog nooit eerder had gedaan. Ik dacht voor mezelf en besloot hem echt te vergeven. Op een avond gingen we een-op-een dineren, en daar, na een lange en mooie discussie met hem, kon ik echt een pardon formuleren en hem mijn vertrouwen geven. Ik verontschuldigde me ook dat ik hem alleen had gelaten toen hij pijn had.
Deze vergeving heeft ons allebei bevrijd. Vandaag hou ik van mijn man ondanks zijn zwakheden. Ik hou van hem anders: ik idealiseer hem niet meer, maar ik mag hem niet minder.
Zijn ontrouw doet me echter zoveel pijn dat ik niet zeker weet of ik schuldig zal zijn aan een recidive. "
Armelle, 37 jaar oud
